مرا به عاقبت اين شوخ سيمتن بكشد به لطف اگر بخرامد هزار دل ببرد اگر خود آب حياتست در دهان و لبش گر ايستاد حريفى اسير عشق بماند مرا كه قوت كاهى نه كى دهد زنهار كسان عتاب كنندم كه ترك عشق بگوى به شرع عابد اوان اگر ببايد كشت به دوستى گله كردم ز چشم شوخش گفت به يك نفس كه برآميخت يار با اغياربه خنده گفت كه من شمع جمعم اى سعدى به خنده گفت كه من شمع جمعم اى سعدى
چو شمع سوخته روزى در انجمن بكشد به قهر اگر بستيزد هزار تن بكشد مرا عجب نبود كان لب و دهن بكشد و گر گريخت خيالش به تاختن بكشد بلاى عشق كه فرهاد كوهكن بكشد به نقد اگر نكشد عشقم اين سخن بكشد مرا چه حاجت كشتن كه خود ون بكشد عجب نباشد اگر مست تيغ زن بكشد بسى نماند كه غيرت وجود من بكشدمرا از آن چه كه پروانه خويشتن بكشد مرا از آن چه كه پروانه خويشتن بكشد
لطفا منتظر باشید ...
