چون برآمد ماه روى از مطلع پيراهنش تا چه خواهد كرد با من دور گيتى زين دو كار هر كه معلومش نمي گردد كه زاهد را كه كشت گر چمن گويد مرا همرنگ رويش لاله ايست ماه و پروينش نيارم گفت و سرو و آفتاب آستين از چنگ مسكينان گرفتم دركشد من سبيل دشمنان كردم نصيب عرض خويش گر تنم مويى شود از دست جور روزگار تا چه رويست آن كه حيران مانده ام در وصف او بعد از اين اى يار اگر تفصيل هشياران كنندلايق سعدى نبود اين خرقه تقوا و زهد لايق سعدى نبود اين خرقه تقوا و زهد
چشم بد را گفتم الحمدى بدم پيرامنش دست او در گردنم يا خون من در گردنش گو سرانگشتان شاهد بين و رنگ ناخنش از قفا بايد برون كردن زبان سوسنش لطف جان در جسم دارد جسم در پيراهنش چون تواند رفت و چندين دست دل در دامنش دشمن آن كس در جهان دارم كه دارد دشمنش بر من آسانتر بود كسيب مويى بر تنش صبحى از مشرق همي تابد يكى از روزنش گر در آن جا نام من بينى قلم بر سر زنشساقيا جامى بده وين جامه از سر بركنش ساقيا جامى بده وين جامه از سر بركنش
لطفا منتظر باشید ...
