آن كه دل من چو گوى در خم چوگان اوست ره به در از كوى دوست نيست كه بيرون برند چند نصيحت كنند بي خبرانم به صبر گر كند انعام او در من مسكين نگاه گر بزند بي گناه عادت بخت منست ميل ندارم به باغ انس نگيرم به سرو چون بتواند نشست آن كه دلش غايبست حيرت عشاق را عيب كند بى بصر چون تو گلى كس نديد در چمن روزگار گر همه مرغى زنند سخت كمانان به تيرسعدى اگر طالبى راه رو و رنج بر سعدى اگر طالبى راه رو و رنج بر
موقف آزادگان بر سر ميدان اوست سلسله پاى جمع زلف پريشان اوست درد مرا اى حكيم صبر نه درمان اوست ور نكند حاكمست بنده به فرمان اوست ور بنوازد به لطف غايت احسان اوست سروى اگر لايقست قد خرامان اوست يا بتواند گريخت آن كه به زندان اوست بهره ندارد ز عيش هر كه نه حيران اوست خاصه كه مرغى چو من بلبل بستان اوست حيف بود بلبلى كاين همه دستان اوستكعبه ديدار دوست صبر بيابان اوست كعبه ديدار دوست صبر بيابان اوست
لطفا منتظر باشید ...
