بسم از هوا گرفتن كه پرى نماند و بالى نه ره گريز دارم نه طريق آشنايى همه عمر در فراقت بگذشت و سهل باشد چه خوشست در فراقى همه عمر صبر كردن به تو حاصلى ندارد غم روزگار گفتن غم حال دردمندان نه عجب گرت نباشد سخنى بگوى با من كه چنان اسير عشقم چه نشينى اى قيامت بنماى سرو قامت كه نه امشب آن سماعست كه دف خلاص يابد دگر آفتاب رويت منماى آسمان را خط مشك بوى و خالت به مناسبت تو گويىتو هم اين مگوى سعدى كه نظر گناه باشد تو هم اين مگوى سعدى كه نظر گناه باشد
به كجا روم ز دستت كه نمي دهى مجالى چه غم اوفتاده اى را كه تواند احتيالى اگر احتمال دارد به قيامت اتصالى به اميد آن كه روزى به كف اوفتد وصالى كه شبى نخفته باشى به درازناى سالى كه چنين نرفته باشد همه عمر بر تو حالى كه به خويشتن ندارم ز وجودت اشتغالى به خلاف سرو بستان كه ندارد اعتدالى به طپانچه اى و بربط برهد به گوشمالى كه قمر ز شرمسارى بشكست چون هلالى قلم غبار مي رفت و فروچكيد خالىگنه ست برگرفتن نظر از چنين جمالى گنه ست برگرفتن نظر از چنين جمالى
لطفا منتظر باشید ...
