هر كه سوداى تو دارد چه غم از هر كه جهانش آن پى مهر تو گيرد كه نگيرد پى خويشش هر كه از يار تحمل نكند يار مگويش چون دل از دست به درشد مل كره توسن به جفايى و قفايى نرود عاشق صادق خفته خاك لحد را كه تو ناگه به سر آيى شرم دارد چمن از قامت زيباى بلندت گفتم از ورطه عشقت به صبورى به درآيم عهد ما با تو نه عهدى كه تغير بپذيرد چه گنه كردم و ديدى كه تعلق ببريدى نرسد ناله سعدى به كسى در همه عالمگر فلاطون به حكيمى مرض عشق بپوشد گر فلاطون به حكيمى مرض عشق بپوشد
نگران تو چه انديشه و بيم از دگرانش وان سر وصل تو دارد كه ندارد غم جانش وان كه در عشق ملامت نكشد مرد مخوانش نتوان بازگرفتن به همه شهر عنانش مژه بر هم نزند گر بزنى تير و سنانش عجب ار بازنيايد به تن مرده روانش كه همه عمر نبودست چنين سرو روانش باز مي بينم و دريا نه پديدست كرانش بوستانيست كه هرگز نزند باد خزانش بنده بى جرم و خطايى نه صوابست مرانش كه نه تصديق كند كز سر درديست فغانشعاقبت پرده برافتد ز سر راز نهانش عاقبت پرده برافتد ز سر راز نهانش
لطفا منتظر باشید ...
