آن نه زلفست و بناگوش كه روزست و شب ست نه دهانيست كه در وهم سخندان آيد آتش روى تو زين گونه كه در خلق گرفت آدمى نيست كه عاشق نشود وقت بهار جنبش سرو تو پندارى كز باد صباست هر كسى را به تو اين ميل نباشد كه مرا خواهم اندر طلبت عمر به پايان آورد هر قضايى سببى دارد و من در غم دوست سخن خويش به بيگانه نمي يارم گفتليكن اين حال محالست كه پنهان ماند ليكن اين حال محالست كه پنهان ماند
وان نه بالاى صنوبر كه درخت رطب ست مگر اندر سخن آيى و بداند كه لب ست عجب از سوختگى نيست كه خامى عجب ست هر گياهى كه به نوروز نجنبد حطب ست نه كه از ناله مرغان چمن در طرب ست كفتابى تو و كوتاه نظر مرغ شب ست گر چه راهم نه به اندازه پاى طلب ست اجلم مي كشد و درد فراقش سبب ست گله از دوست به دشمن نه طريق ادب ستتو زره مي درى و پرده سعدى قصب ست تو زره مي درى و پرده سعدى قصب ست
لطفا منتظر باشید ...
