اگر دستم رسد روزى كه انصاف از تو بستانم چنانت دوست مي دارم كه گر روزى فراق افتد دلم صد بار مي گويد كه چشم از فتنه بر هم نه تو را در بوستان بايد كه پيش سرو بنشينى رفيقانم سفر كردند هر يارى به اقصايى به دريايى درافتادم كه پايانش نمي بينم فراقم سخت مي آيد وليكن صبر مي بايد مپرسم دوش چون بودى به تاريكى و تنهايى شبان آهسته مي نالم مگر دردم نهان ماند دمى با دوست در خلوت به از صد سال در عشرتمن آن مرغ سخندانم كه در خاكم رود صورت من آن مرغ سخندانم كه در خاكم رود صورت
قضاى عهد ماضى را شبى دستى برافشانم تو صبر از من توانى كرد و من صبر از تو نتوانم دگر ره ديده مي افتد بر آن بالاى فتانم و گر نه باغبان گويد كه ديگر سرو ننشانم خلاف من كه بگرفته است دامن در مغيلانم كسى را پنجه افكندم كه درمانش نمي دانم كه گر بگريزم از سختى رفيق سست پيمانم شب هجرم چه مي پرسى كه روز وصل حيرانم به گوش هر كه در عالم رسيد آواز پنهانم من آزادى نمي خواهم كه با يوسف به زندانمهنوز آواز مي آيد به معنى از گلستانم هنوز آواز مي آيد به معنى از گلستانم
لطفا منتظر باشید ...
