روز برآمد بلند اى پسر هوشمند طفل گيا شير خورد شاخ جوان گو ببال تا به تماشاى باغ ميل چرا مي كند عقل روا مي نداشت گفتن اسرار عشق دل كه بيابان گرفت چشم ندارد به راه كشته شمشير عشق حال نگويد كه چون هر كه پسند آمدش چون تو يكى در نظر در نظر دشمنان نوش نباشد هنى اين كه سرش در كمند جان به دهانش رسيدسعدى اگر عاقلى عشق طريق تو نيست سعدى اگر عاقلى عشق طريق تو نيست
گرم ببود آفتاب خيمه به رويش ببند ابر بهارى گريست طرف چمن گو بخند هر كه به خيلش درست قامت سرو بلند قوت بازوى شوق بيخ صبورى بكند سر كه صراحى كشيد گوش ندارد به پند تشنه ديدار دوست راه نپرسد كه چند بس كه بخواهد شنيد سرزنش ناپسند وز قبل دوستان نيش نباشد گزند مي نكند التفات آن كه به دستش كمندبا كف زورآزماى پنجه نشايد فكند با كف زورآزماى پنجه نشايد فكند
لطفا منتظر باشید ...
