سروى چو تو مي بايد تا باغ بيارايد در عقل نمي گنجد در وهم نمي آيد چندان دل مشتاقان بربود لب لعلت هر كس سر سودايى دارند و تمنايى گر سر برود قطعا در پاى نگارينش حقا كه مرا دنيا بى دوست نمي بايد سرهاست در اين سودا چون حلقه زنان بر در ترسم نكند ليلى هرگز به وفا ميلى بر خسته نبخشايد آن سركش سنگين دل ساقى بده و بستان داد طرب از دنياگويند چرا سعدى از عشق نپرهيزد گويند چرا سعدى از عشق نپرهيزد
ور در همه باغستان سروى نبود شايد كز تخم بنى آدم فرزند پرى زايد كاندر همه شهر اكنون دل نيست كه بربايد من بنده فرمانم تا دوست چه فرمايد سهلست ولى ترسم كو دست نيالايد با تفرقه خاطر دنيا به چه كار آيد تا بخت بلند اين در بر روى كه بگشايد تا خون دل مجنون از ديده نپالايد باشد كه چو بازآيد بر كشته ببخشايد كاين عمر نمي ماند و اين عهد نمي پايدمن مستم از اين معنى هشيار سرى بايد من مستم از اين معنى هشيار سرى بايد
لطفا منتظر باشید ...
