خنك آن روز كه در پاى تو جان اندازم نامه حسن تو بر عالم و جاهل خوانم تا كى اين پرده جان سوز پس پرده زنم دردنوشان غمت را چو شود مجلس گرم تا نه هر بي خبرى وصف جمالت گويد گر به ميدان محاكاى تو جولان يابم گردنان را به سرانگشت قبولت ره نيستياد سعدى كن و جان دادن مشتاقان بين ياد سعدى كن و جان دادن مشتاقان بين
عقل در دمدمه خلق جهان اندازم نامت اندر دهن پير و جوان اندازم تا كى اين ناوك دلدوز نهان اندازم خويشتن را به طفيلى به ميان اندازم سنگ تعظيم تو در راه بيان اندازم گوى دل در خم چوگان زبان اندازم چون قلم هستى خود را سر از آن اندازمحق عليمست كه لبيك زنان اندازم حق عليمست كه لبيك زنان اندازم
لطفا منتظر باشید ...
