تا كى اى دلبر دل من بار تنهايى كشد كى شكيبايى توان كردن چو عقل از دست رفت سروبالاى منا گر چون گل آيى به چمن روى تاجيكانه ات بنماى تا داغ حبش شهد ريزى چون دهانت دم به شيرينى زند دل نماند بعد از اين با كس كه گر خود آهنست خود هنوزت پسته خندان عقيقين نقطه ايستسعديا دم دركش ار ديوانه خوانندت كه عشق سعديا دم دركش ار ديوانه خوانندت كه عشق
ترسم از تنهايى احوالم به رسوايى كشد عاقلى بايد كه پاى اندر شكيبايى كشد خاك پايت نرگس اندر چشم بينايى كشد آسمان بر چهره تركان يغمايى كشد فتنه انگيزى چو زلفت سر به رعنايى كشد ساحر چشمت به مقناطيس زيبايى كشد باش تا گردش قضا پرگار مينايى كشدگر چه از صاحب دلى خيزد به شيدايى كشد گر چه از صاحب دلى خيزد به شيدايى كشد
لطفا منتظر باشید ...
