در ايـن آيه ، ظاهر خطاب متوجه پيامبر است ، ولى پيامبر، معصوم است و نه دراين مجالس شركت مـى كـنـد و نـه شـيطان برا و تسلّط دارد كه از يادش ببرد، پس مورد واقعى خطاب ، مسلمانان و پـيـروان آن حـضـرت هستند، همچون خطابهاى فراوان ديگر قرآن كه در ظاهر، پيامبر مخاطب است ولى در واقع مسلمانان مورد خطابند. (103)
چه كسانى درامان خواهند بود؟
(وَ كـَيـْفَ اَخـافُ ما اَشْرَكْتُمْ وَلا تَخافُونَ اَنَّكُمْ اَشْرَكْتُمْ بِاللّهِ مالَمْ يُنَزِّلْ بِهِ عَلَيْكُمْ سلْطاناً فَاَىُّ الْفَريقَيْنِ اَحَقُّ بالاَْمْنِ اِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونََ اَلَّذينَ امَنُوا وَلَمْ يَلْبَسُوا ايمانَهُمْ بِظُلْمٍ اُولئِكَ لَهُمُ الاَْمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ)(انعام ، 81 ـ 82) چـگـونـه من از آن چيزى كه شريك خدايش ساخته ايد بترسم ، در حالى كه شما چيزهايى را كه هـيـچ دليـلى دربـاره آنـهـا نـازل نـشـده اسـت مـى پـرسـتـيـد و بـيـمـى بـه دل راه نـمـى دهـيد. پس كدام يك از اين دو گروه به ايمنى سزاوارترند؟ كسانى كه ايمان آورده اند وايمان خود را به شرك نيالوده اند، ايمنى از آنِ ايشان است وايشان ، هدايت يافتگانند.
چند نكته
1 ـ چه كسى بايد بترسد؟
وقتى حضرت ابراهيم (ع )بى ثباتى و ناپايدارى خدايان مشركان را به آنان ثابت كرد؛ به همين استدلال كه آنها ناپايدارند و قدرت برنفع وضررى ندارند وشايسته پرستش نيستند، از آن خـدايـان نـاحـق ، بـيـزارى جـسـت وبـسـوى خـداى يـكـتـا روآورد. مـشركان ، آن حضرت رااز قهر خـدايـانـشـان تـرسـاندند، حضرت ابراهيم به آنها جواب داد كه شما مرا از بتان وخدايانى مى ترسانيد كه هيچ دليلى بر حقانيت و خدايى آنان نداريد و آنها درجهان خلقت ، هيچ كاره اند. نه مـى تـوانـنـد بـه خود يا ديگرى نفعى برسانند و نه از خود يا ديگرى دفع ضررى كنند، ومن جهتى براى ترسيدن از آنها نمى يابم ، زيرا بندگى خداى يكتا را پذيرفته ام و كسى را هم بـراى او شريك نگرفته ام ؛ بين ما و شما چه كسى بايد بترسد؟ من بايد بترسم يا شما كه از پـيـش خـود وبـدون دليـل بـراى خـدا شـريـك تـراشـيـده ايد، بااينكه مى دانيد خداوند، خالق آسـمـانـهـا وزمـيـن اسـت و اگـر كـسى را شريك گرفته بود و پرستش او را واجب كرده بود به گونه اى اعلام مى كرد و حال آنكه نه وحى آسمانى بر خدايى آنها رسيده است و نه آنها معجزه اى دارنـد، تـا عـلامـت راسـتـى و قـدرت آنها باشد. پس شايسته است كه شما از اين افترا و ظلم بزرگى كه مرتكب شده ايد وبدون دليل ، براى خدا شريك تراشيده ايد، هراس داشته باشيد نـه مـن وامـثـال مـن كـه از خـدايان شما روى گردانده و بسوى خداى واحد خالق آسمانها و زمين رو آورده ايم . (104)
2 ـ تحريك افكار
حـضـرت ابراهيم با بيان محكم ، مستدل و متين خود، به تهديد مشركان جواب داد و ثابت كرد كه آنـهـا بـايـد خـود هـراسـان بـاشـند كه مرتكب ظلمِ بزرگ شرك شده اند وبا اين بيان ، درصدد بـرآمـد تـا آنـهـا را ازشـرك و بـت پرستى بسوى خداپرستى و توحيدسوق دهد تا از پرستش بـتـان بـى جـان ، مـنصرف شده با تمام وجودشان به خداوند رو آورند و او رابپرستند تا به سعادت نائل آيند.
3 ـ مؤ من درامان است
آيـه شـريـفه مى فرمايد، امنيت وهدايت ازآن كسانى است كه ايمان آورده اند وايمان خود رابه ظلم نيالوده اند. اين چنين افرادى از قهر وغضب و عذاب خدا درامانند و به هدايت الهى دست يافته اند.كـسـانـى كـه بـه تـوحـيـد، نـبـوّت ومـعـاد، ايـمـان آورده انـد وبـرايـمـان خـود درقـول وعـمل پاى بند بوده اند و دستورات خداوند را مخالفت نكرده اند وبراى او شريك قرار نـداده انـد. ايـن
لطفا منتظر باشید ...
