فـشـرده مطالب آيات 94 ـ 112 انبياء - فرازهایی از قرآن نسخه متنی

پاسخ گفت و به نهنگ دستور داد كه يونس را به ساحل اندازد. وقتى از شكم نهنگ خارج شد، بيمار بود. خداوند بر بالين او بوته كدويى رويانيد تا سايبانش باشد ووقتى كسالتش بر طرف شد، او را به سوى قوم خود باز فرستاد.

و اما قوم يونس ، بعد از خارج شدن او، بامشاهده طليعه عذاب ، از كفر والحاد خود پشيمان شدند و توبه كردندو به درگاه خدا روى آوردند و با تضرع و زارى ، رهايى از عذاب را طلبيدند . خـداوند هم برآنان ترحّم كرد و عذاب را از ايشان بر داشت . وقتى يونس (ع ) وارد شهر شد ،او را تـصـديـق كـردنـد و بـه رسـالتـش ايمان آوردند و خداوند نيز ، مرگ و هلاكت آنان را تا مدت معينى به تاءخير انداخت . (112)

2 - ذكـر يـونـسـيـّه

حضرت يونس وقتى وعده عذاب قوم راشنيد،به حساب اينكه وظيفه اش تمام شـده و ديـگـر مـانـدن او در شـهـرفايده اى ندارد ، بدون اينكه صبر كند تا امر خدا برسد،به سـرعـت از شـهـر خـارج شـد تـا عذاب شامل او نشود؛ يا از اين رو كه قوم به او بى اعتنايى مى كـردنـد، قـهـر كـرد و بـدون اذن خـدا شـهـر را تـرك كـرد و حال آنكه مى بايد به انتظار فرمان الهى مى نشست و در صورت امر خدا شهر را ترك مى كرد. خـداونـد بـراى ايـنـكـه او را مـتـوجـه بـگـردانـد. گـرفـتـارش كـرد و يـونـس در حـال گـرفـتـارى متوجه خطايش شد و متضرعانه دست دعابرداشت و عرض كرد:جز تو خداوندى نـيـست و از هر عيب و نقصى مبرايى و من از ستمكاران بودم . بعد از اين توجه و توبه و اعتراف رحمت خدا دوباره شامل او شد و از شكم ماهى نجاتش ‍ داد.

3 - وعده عمومى

اين ذكر شريف در بردارنده سه نكته مهم است كه اگر كسى صادقانه به آنها اعتراف كند، خداوند او را از بلا و گرفتارى نجات مى دهد.

اول ، اعتراف كردن به توحيد و تنها خدا را مؤ ثر دانستن .

دوّم ، اعـتـراف بـه پـاك و مـنزه بودن خداوند از هرعيب ، ظلم و ستم و هر چه با مقام كبريايى اش منافات داشته باشد.

سوم ، اعتراف به گناه و تقصير خويش .

خداوند بعد از نقل ذكر يونس مى فرمايد:

اورااز غم واندوه نجات داديم و وعده مى دهدكه ديگران رانيزاين چنين نجات مى دهيم .

ازپيامبر (ص ) نقل شده است كه فرمود:

(يـكـى از نـامـهاى خدا كه هر كس او را با آن بخواند به اجابت مى رسد و هر گاه به وسيله آن چيزى را طلب كند به او مى دهد، دعاى يونس ‍ عليه السلام است .) (113)

فـشـرده مطالب آيات 94 ـ 112 انبياء

اعـمـال نـيـكـوكاران مؤ من ثبت و پاداش داده خواهد شد و امتهايى كه هلاك شده اند از بازگشت به دنـيا (براى جبران خطاها و ظلمها) محرومند. (94 ـ 96) با نزديك شدن قيامت ، ديدگان كفار خيره و فرياد واويلاى آنان بلند مى گردد. (97) كفار و معبودهاى دروغينشان هيزم جهنمند (98 ـ 100) و كسانى (كه در اثر ايمان و عمل صالح ) مشمول عنايت حق شده اند، از جهنم دورند و بدون آنكه صـداى آن را بـشنوند در آنچه از نعمت بخواهند، جاويدانند، در امان از هراس بزرگ (ترس زمان نـفـخ صـور و قـيـامـت ) و متنعم به نعمتهاى موعودند (101 ـ 103) در روز قيامت آسمان را همچون كـاغـذ بـه هـم مـى پـيـچـيـم (و محو مى كنيم ) و بنا به وعده اى كه داديم موجودات را دوباره مى آفـريـنـيـم (104) در زبـور بـعـد از تـورات نـوشتيم كه زمين از آن بندگان صالح خواهد شد (105 ـ 106) پيامبر، رحمتى است براى جهانيان تا آنان را با وحى خدا به اسلام دعوت كند، او مـاءمـور اسـت هـمـگـى را بـه طـور يـكـسان دعوت كند و از زمان تحقق وعده هاى خدا (هلاك ظالمان و رسـتـگـار شـدن نيكوكاران با ورود به بهشت ) اظهار با اطلاعى كند و اعلام كند كه خداوند بر هـمه چيز آگاه است (107 ـ 111) رسول خدا بعد از دعوت مشركان و اعراض آنان ، از خداوند مى خواهد كه بين او و