حسد از بين برنده ايمان و اعمال صالح - فرازهایی از قرآن نسخه متنی

كـه سـبـب پـيـشـرفـت مـى شـود، زيـرا غـبـطـه خـورنـده ، زوال نـعـمـت ديـگـرى را نـمـى خـواهـد، بـلكـه دوسـت دارد كـه خـودش هـم داراى آن نـعـمـت گردد. 365 علامه مجلسى مى نويسد:

هـنگامى كه خداوند به برادر ايمانى ات نعمتى بدهد، تو نسبت به آن نعمت ، دو حالت ممكن است داشـتـه بـاشـى يـا ايـنكه چون او به آن نعمت رسيده ، ناراحتى و دوست دارى كه نعمت را از دست بـدهـد، خـواه بـخـواهـى آن نـعمت به تو برسد يا نخواهى . اين حالت همان حسد است و يا اينكه دوسـت نـدارى او آن نـعـمـت را از دسـت بـدهـد، و بـودن آن نـعـمـت بـراى او در طـول زمـان ، تـو را نـاخـشـنـود نـمـى كـنـد و لكـن دوسـت دارى كـه خـودت هـم مثل آن نعمت را داشته باشى . اين حالت را غبطه گويند. 366

حسد از بين برنده ايمان و اعمال صالح

حسد هم در بُعد ايمانى و هم در بُعد عملى ، نابودكننده است . در روايت ، حسد به آتشى كه هيزم را مـى خـورد، تـشـبـيه شده كه ايمان و اعمال صالح را مى خورد 367 و از بين مى برد. حسود، به مقدرات خداوند راضى نيست و مى خواهد سدّكننده قسمت خدايى باشد. 368 حسد او را از انـجام اعمال صالح و نفع رساندن به جامعه و ديگران باز مى دارد واز سوى ديگر، او را وامى دارد تا درجهت ضايع كردن نعمت ديگران ، تلاش و كوشش كند.

قـرآن شـريـف ، چـه زيـبا داستان هابيل و قابيل را بيان مى كند. 369 آن دو هر كدام ، يك قـربـانـى بـه درگـاه خـدا بـردنـد و از هـابـيـل قـبـول شـد، ولى از قـابـيـل قـبـول نـشـد. آتـش حـسـد در قـابـيـل شـعـله ور گـرديـد كـه چـرا قـربـانـى بـرادرش قبول شده ، ولى از وى قبول نشده و به جاى اينكه به خويش بپردازد و مانع را رفع كند، كمر بـه قـتـل بـرادر بـسـت و بـديـن صـورت ، حـسـد بـاعـث اوليـن قتل در تاريخ انسانيت ـ و آن هم برادر كشى ـ گرديد و از آن به بعد، آتش حسد، چه فتنه ها كه نيفروخت .

اثرات جسمى و روحى حسد

علاوه بر اينكه حسد، ايمان و اعمال صالح را تباه مى كند، از لحاظ روحى و روانى نيز، اثرات زيـانـبـارى بـراى حـسـود دربـردارد. شـخـص حسود از نظر روحى هميشه در عذاب و غم و اندوه و حسرت است .

حسرت از اينكه ديگران دارند و او ندارد يا ديگران هم مانند او يا بيشتر از او نعمت دارنـد. ايـن حـسرت و غم هميشگى اجازه نخواهدداد تا او لذّت زندگى را بچشد و از نعمنهايى كه به او داده شده استفاده كند.

شفاى مرض او تنها در گرفته شدن نعمت از ديگران است . اين غم و حسرت ، جسم او را ذوب مى كند و او را به انواع مرضها و گرفتاريها دچار مى نمايد و تا او را نكشد، دست بردار نيست . امام على (ع ) فرمود:

ـ حسد، بدترين مرضهاست .

ـ شفاى حسود در محروم شدن ديگران است .

ـ حسود، حسرتش زياد است .

ـ حسد، جسم را ذوب مى كند. 370 امام صادق (ع ) فرمود:

حسود، لذتى (از زندگى ) ندارد. 371

اطاعت از اولوالامر

(يـا اءَيُّهـَا الَّذيـنَ امـَنـُوا اءَطـيعُوا اللّهَ وَ اءَطيعُوا الَّرسُولَ وَ اءُوْلِى الْاءَمْرِ مِنْكُمْ فَاءِنْ تَنازَعْتُمْ فـى شـَىْءٍ فـَرُدُّوهُ اءِلَى اللّهِ وَالرَّسـُولِ اءِنْ كـُنـْتـُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الاْخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ اءَحْسَنُ تَاءْويلاً) 372 اى اهـل ايـمـان ! فـرمان خدا، رسول و صاحبان امر را اطاعت كنيد و چون در حكمى از احكام خدا نزاع كـرديـد، آن را بـه خـدا و رسـول ارجاع دهيد، اگر به خدا و قيامت معتقديد. اين كار بهتر و خوش عاقبت تر است .