(يا اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا اِتَّقُوا اللّهَ حَقَّ تُقاتِهِ وَ لا تَمُوتُنَّ اِلاّ وَ اَنْتُمْ مُسْلِمُونَ) 292 اى كـسـانـى كـه ايـمـان آورده ايد آنچنان كه حق تقواى خداست ، تقوا پيشه كنيد و از دنيا نرويد مگر اينكه مسلمان باشيد.در ايـن آيـه دو دسـتـور بـه مـؤ مـنـان داده شـده اسـت :اول ، رعـايـت حـق تـقـوا؛ دوم ، مـردن در حـال مـسـلمـانـى . ايـن دو دسـتـور از اهـمـيـت فراوانى برخوردار است و سراسر زندگى بشر را شـامـل مـى شـود. يـك دسـتـور آن مـربـوط بـه زمـان حـيـات اسـت كـه بـايـد بـدان عـمـل شـود و سـفـارش دوم مـربـوط بـه زمـان رحـلت اسـت و در واقـع ، نـتـيـجـه دسـتـور اول اسـت ، بـديـن مـعـنـا كـه مـؤ مـنـان بـايـد حـق تـقـوا را رعـايـت كـنـنـد و در طـول عـمـر پـا از دايره بندگى بيرون نگذارند تا ايمان و اسلام در قلب آنها مستقر شود و در لحظه رحلت ، مسلمان بميرند و چنان نباشد كه هول و هراس مرگ و سكرات آن ، اسلام و ايمان را از آنان بگيرد و كافر بميرند.
رعايت تقوا
قرآن كريم در موارد فراوان ، به تقوا سفارش نموده و از مؤ منان خواسته كه در تمام حركات و سكنات زندگى تقوا را فراموش نكنند. علامه طباطبايى (ره )پيرامون تقوا مى نويسد:تـقـوا، نـوعـى احـتـراز و اجـتـنـاب از عـذاب الهـى اسـت و ايـن تـقـوا وقـتـى حـاصـل مـى شـود كـه انـسـان ، اوامـر الهـى را پيروى نمايد و از ارتكاب نواهى و محرّمات الهى پرهيزكرده و دربرابر نعمتهاى خدا، شاكر و در برابر مصيبتها، صابر باشد. 293 قـرآن مـجيد در آياتى براى سوق دادن افراد به سوى تقوا، به بيان نعمتهايى كه به متقيان خـواهـد رسـيـد، پـرداخـتـه و آنـان را بـه نـيـل بـه نـعـمـتـهـاى دنـيـوى و اخروى بشارت داده است . 294 گـاهـى نـيـز آنان را وعده داده كه اگر تقوا پيشه كنند، امدادهاى غيبى خود را به كمك آنان خواهد فرستاد. 295 همچنين در بعضى از آيات ، بصيرت پيداكردن ، نجات از گرفتاريها و مشكلات و آسان شدن امور را در گرو تقوا دانسته است .هـر چـنـد در حدود هفتاد آيه قرآن ، رعايت تقوا را گوشزد كرده است ، اما آيه مورد بحث داراى قيد (حـَقَّ تـُقاتِهِ) است كه آن را از ساير آيات امتياز بخشيده است ، يعنى تقواى خدا را آنچنان كه حـق تـقواست ، رعايت كنيد، و اين مطلب اشاره به بالاترين درجه تقوا دارد. مؤ منان بايد خود را براى اين مرحله آماده كنند كه نه تنها از ارتكاب گناه خوددارى كنند، بلكه مكروهات را نيز به جا نياورند، بلكه هر عملى كه در راه خدا و براى رضاى خدا نباشد ترك كنند گرچه امرى مباح بـاشـد و در حـقـيـقت همه اعمال زندگى را به انگيزه جلب رضايت خدا انجام دهند. در اين مرحله از تـقـوا نـه تـنـهـا شـخـص دچـار گـنـاه نـمـى شـود، بـلكـه از ذكـر خـدا نـيـز غـافـل نـمى ماند، چنان كه بنابر روايات حق تقوا اين است كه هميشه مطيع حق باشند و هيچ گاه مـعـصـيـت نـكـنـد، هـمـيـشـه بـه يـاد حـق بـاشـد و هـيـچ گـاه از يـاد حـق غافل نشود و هميشه شكر حق كند و هيچ گاه كفران ننمايد. 296 ايـن گونه تقوا نيز داراى مراتبى است كه مرتبه بالاى آن جز معصومين نصيب كس ديگرى نمى شود.حـضـرت عـلى (ع ) در جـواب شـخـصـى كـه از ايـن آيـه سـؤ ال كرده بود، فرمود:(بـه خـدا سـوگـنـد بـه ايـن آيـه جـز اهـل بـيـت پـيـامـبـر(ص )كـسـى عمل نكرد، ما هستيم كه خد را ياد مى كنيم و او را فراموش نمى كنيم ، ما هستيم كه او را شكر كرده و هـرگـز مـفـر نـمى ورزيم ، ما هستيم كه او را اطاعت كرده و هرگز معصيت و سرپيچى نمى كنيم .) 297 بـعـضـى گـمـان كـرده انـد كـه آيـه مـورد بـحـث بـه وسـيـله آيـه (فـَاتَّقُوا اللّهَ
لطفا منتظر باشید ...
