فـشـرده مطالب آيات (35 ـ 60) يونس - فرازهایی از قرآن نسخه متنی

اقتضا مى كند كه گناهكار را بيشتر از گناهى كه كرده ، تنبيه نكند و تنبيه بيشتر قـبـيـح اسـت و از سـاحـت خـداونـد بـه دور اسـت ، ولى پـاداش بـيـشـتـر، از نـاحـيـه فـضـل خـداسـت و افـزونـى پـاداش بر عمل هيچ قبحى ندارد، بلكه باعث بيشتر شدن انگيزه مى گردد.

البـتـه زيـادى جـزاهـم گـزاف نـيـسـت ، بـلكـه بـه مـيـزان اخـلاص ، بـسـتـگـى دارد. بـه هـمـيـن دليـل اسـت كـه درآيـات قـرآن ، اين زيادى ، درجات متعدد دارد. از ده تا هفتصد برابر و بيشتر و خلاصه آن قدر كه به ذهن هيچ بشرى نيايد.

3 - جـز خـدا پـنـاهـى نـيـسـت

كسانى كه به درگاه طاغوتهاروى آورده و بندگى بتان جاندار و بـيـجـان را پـذيـرفـته اند، گمان مى كنند كه اين خدايان در فرداى قيامت ، قدرتى دارند و مى تـوانند آنها را از عذاب نجات دهند و به رستگارى برسانند. در اين آيه بصراحت ، خاطر نشان مى كند كه چنين پندارها و گمانهاى باطلى را دور بريزند. در فرداى قيامت جز خدا هيچ حافظى نخواهد بود و براى قهر و غضب خدا، مانعى وجود ندارد. همه اينهاكه شمابه قدرت يا شفاعتشان (120)# چـشـم دوخـته ايد، خود در عذاب با شما همراه خواهند بود و قدرت دفع عذاب از خود و شما را ندارند.

4 - خـوش سـيـمـايى و سياهرويى د رقيامت

كسانى كه كار نيكو انجام داده و به وظايف بندگى قيام كرده اند، در قيامت هيچ دلهره واضطرابى ندارند و در پناه عنايات خداوند، مطمئن و شاداب و خـنـدانـنـد.

چـهـره هـاشـان بـشاش است و به هيچ وجه غبار سياه ذلت و خوارى بر چهره آنها نمى نـشـيـنـد، امـا كـسانى كه صراط مستقيم را رها كرده وبندگى شيطان و نفس را پذيرفته اند، در قيامت غبار سياه ذلت و خوارى بر چهره آنها نشسته و غم و وحشت و اضطراب بر قلبهاشان چيره گـشـتـه و چـنـان سـيـاهروى و سياه قلبند كه گويى پاره هايى از شب تاريك را بر چهره آنها انداخته اند. ذلت و خوارى از سر و رويشان مى بارد و دلهره و اضطراب بر سراسر وجودشان حـاكـم اسـت . ايـن شـادابـى مـؤ مـنـان و ذلت و سـيـاهـرويـى گـنـاهـكـاران ، نـتـيـجـه اعمال آنهاست .

فـشـرده مطالب آيات (35 ـ 60) يونس

دعـوت بـه پيروى از امام راه يافته هدايتگر بسوى حق (35) نكوهش منكران حق به خاطر پيروى از ظـن و گمان (36) قرآن ، وحى الهى و تصديق كننده كتابهاى پيشين (37) خداوند منكران وحى بـودن قـرآن را بـه آوردن سـوره اى شـبـيـه آن فـراخـوانده است (38) تكذيب كافران نسبت به كتابى كه حقانيتش را نمى فهمند(39) تقسيم مردم به دو گروه :كسانى كه به قرآن ايمان مى آورنـد و كـسـانـيـكـه انـكار مى كنند، منكرانى كه گوش دلشان كرو چشم دلشان كور است و اين نـتـيـجـه ظـلم و گـنـاه خـودشـان است (40 ـ 44) خسران وزيان منكران و شناسايى آنان نسبت به يـكـديـگـر را در قـيـامـت (45) شـاهـد بـودن خـداونـد و جـامـه عـمـل پوشيدن به آنچه وعده و وعيد داده است (46) فرستادن پيامبر براى همه امتها و هلاك كردن مـنـكران و سؤ ال نكردن از زمان عذاب و هلاك وجواب پيامبر كه اين قضا و سرنوشتى است حتمى هـمـچـون سـرنـوشـت منكران امتهاى قبل و مذمت و توبيخ آنان كه چرا در طلب عذاب عجله مى كنيد و ايـمـان آوردن را تـا لحـظه مشاهده عذاب به تاءخير مى اندازيد(47 ـ 51) حكم عذاب جاويد جهنم بـراى مـنـكـران ظـالم و تـاءكـيـد بـر حـق بـودن و حـتـمـى بـودن آن وايـنـكـه هـيـچ خـدايـى در مـقـابل آن پذيرفته نمى شود(52 ـ 54) خداوند، مالك آنچه در زمين و آسمان است حق بودن وعده او، زنـده كـنـنـده و ميراننده (55 ـ 56) قرآن ، موعظه خدايى وشفاى دردهاى روحى و هدايت و رحمت (57) فـضـل و رحـمـت خـدا مـايـه سـرور اسـت ، نـه مـادّيات (58) توبيخ كسانى كه به افترا، حلال خدا را حرام مى شمارند يا بر عكس و تهديد آنها به عذاب قيامت (59 ـ 60)

پيروى از راه يافته

(قـُلْ هـَلْ مِنْ شُرَكاءِ كُمْ مَنْ يَهْدى إِلَى الْحَقِّ قُلِ اللّهُ يَهْدى لِلْحَقِّ