ايـن دو آيـه خـصـوصـيتها و امتيازات مردانى را كه به معناى حقيقى كلمه ، مؤ من هستند بيان نموده است و از ميان همه صفات ايشان ، پنج صفت را انتخاب نموده ، صفاتى كه داشتن آن مستلزم داشتن تـمـامـى صـفـات نـيـك و مـلازم بـا دارابـودن حـقـيـقـت ايـمـان اسـت . سـه صـفـت اول يـعـنـى تـرسـيـدن و تـكان خوردن دل در هنگام ذكر خدا، زياد شدن ايمان در اثر گوش دادن آيـات خـدا و تـوكل ، از صفات قلبى است و دو صفت آخر يعنى اقامه نماز و انفاق از آنچه روزى شان شده از صفات عملى است .در ايـن آيـه شـريـفـه تـرتـيـب واقـعـى درذكـر صـفـات مؤ من ، رعايت شده است ، چون نور ايمان بـتـدريـج در دل تـابـيـده مـى شود و همچنان رو به فزونى مى گذارد تابه حد تمام رسيده و حـقـيـقـتـش كـامـل شـود. مـرتـبه اول ، همان تاءثر قلب است و عبارت است از ترس و تكان خوردن دل بـه هـنـگـام ذكـر خـدا. ايـن ايـمان همچنان رو به گسترش نهاده و شروع به ريشه دواندن در دل مـى كند و در اثر سير در آيات الهى ، قويتر و زيادتر مى گردد. وقتى ايمان زياد گشت و بـه حـدى از كـمال رسيد كه مقام پروردگار و موقعيت خود را شناخت و فهميد كه تمامى امور به دسـت خـداى سـبحان است و او يگانه پروردگارى است كه تمام موجودات بسوى او باز گشت مى كـنـنـد. در ايـن مـوقـع بـرخـود واجـب مـى دانـد كـه بـر او تـوكـل كـرده و تـابـع اراده او شـود واو را درتـمـامـى مـهـمـّات زنـدگـى ، وكيل گرفته و به آنچه در مسير زندگى اش مقدر مى كند رضايت دهد.وقـتـى ايـمـان بـه حـد كـامـلش در دل ، مـسـتـقـر گـرديـد انـسان بناچار رو به عبوديت مى آورد و پـروردگـار خـود را بـا خلوص و خضوع ، عبادت مى كند و علاوه برآن به اجتماع توجه كرده و نـيـازهاى اجتماع خود را بر آورده مى كند و نقصها و كمبودها را جبران مى نمايد و از آنچه خداوند ارزانى اش داشته ، انفاق مى نمايد. (202)
2 ـ انفاق از هر چيز
خـداوند سبحان فرمود كه از آنچه به آنها روزى داديم انفاق مى كنند. از اين جمله برمى آيد كه مـنـظـور، تـنـهـا انـفـاق مـالى نـيـسـت ، بـلكـه انـفـاق از هـرچـه كـه دارد ا عـم از مال ، علم ، قدرت و ... (203). در روايات نيز براى هر چيزى زكاتى معين شده كه تاييد كننده همين مطلب است . (204)
3 ـ پاداش مومنان حقيقى
خـداونـد، چـنـيـن كسانى را مومن واقعى مى شمارد و وعده مى دهد كه آنها در نزد پروردگار داراى درجات قرب معنوى هستند و آمرزش الهى شامل حالشان مى شود و رزق كريم ، كه حقيقت و عظمت آن را جز خداوند نمى داند، نصيب آنان است . بر آنان گوارا باد!
فرار از جنگ
(يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اِذا لَقيتُمُ الَّذينَ كَفَرُوا زَحْفاً فَلا تُوَلُّوهُمُ الاَْدْبارََ وَمَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ اِلاّ مـُتـَحِّرِفـاًلِقـِتـالٍاَوْ مـُتـَحـَيِّزاًاِلى فـِئَةٍ فـَقـَدْ بـاءَبـِغـَضـَبٍ مـِنـَاللّهِ وَمـَاءْويـهُ جـَهـَنَّمـُ وَبِئْسَالمَصيرُ) (انفال ، 15ـ16) اى مـومـنـان ! هـنـگـامـى كه با انبوه كافران (در روز نبرد) رو به رو شويد، مبادا به آنان پشت كنيد! (و از جنگ بگريزيد.)َ هر كس درآن روز به آنان پشت كند، به خشم خداوند، گرفتار آيد و جـايـگـاهـش جهنّم باشد و بدجايگاهى است . مگرآنكه به منظور (فريب دشمن ) و نبردى ديگر يا پيوستن به گروهى از رزمندگان ، به دشمن ، پشت كنيد.
لطفا منتظر باشید ...
