روزه اى داراى اثـر اسـت كـه بـراسـتـى امـساك و خوددارى در آن رعايت شده باشد و انسان مراقب اعـضـاء و جـوارح خـود بـاشـد و تـنها به خوددارى از خوردنيها و آشاميدنيها نپردازد؛ چنانچه در احاديث نيز به آن اشاره شده است . براى مثال ، حضرت صادق (ع ) فرمود:(اِذا صُمْتَ فَلْيَصُمْ سَمْعُكَ وَ بَصَرُكَ وَ شَعْرُكَ وَ جِلْدُكَ وَ عَدَّدَ اَشْياءً غَيْرَ هذا، قالَ:وَ لا يَكُونُ يَوْمُ صَوْمِكَ كَيَوْمِ فِطْرِكَ) 148 زمـانـى كـه روزه مـى گـيـرى ، بـايـد گوش و چشم و مو و پوست و ديگر اعضاى تو نيز روزه بـاشـند. (سپس ) فرمود:نبايد روزى كه روزه هستى ، همانند روزى باشد كه روزه نيستى . چنين روزه اى انـسـان را تـقـويـت كـرده و مـقـاوم مـى سازد كه در صحنه هاى گناه نيز، به دام شيطان گرفتار نشود و از مقام انسانيت و خليفة اللهى سقوط نكند و اين همان حقيقت تقواست .
استجابت دعا
(وَ اءِذا سَئَلَكَ عِبادى عَنّى فَاءِنّى قَريبٌ اُجيبُ دَعْوَةَ الدّاعِ اءِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجيبُوا لى وَلْيُؤْمِنُوا بى لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ) 149 هـر گـاه بـنـدگـانم از تو درباره من بپرسند، (بايد بدانند) كه من نزديكم ، دعاى دعا كننده را هنگامى كه مرا بخواند (و از من حاجات خود را بطلبد) اجابت مى كنم ، پس بايد مرا اجابت كنند و به من ايمان آورند، بدان اميد كه رشد يابند.
دعا و روح بندگى
بـنـده ، هـنـگـامى كه وجود سراسر نياز خود را در برابر خداوند بى نياز مى بيند، جز اعتراف به فقر نامحدود خود چاره اى ندارد، كه فرمود:اى مردم ! شما به خداوند نيازمنديد و خداست آن بى نياز ستوده :(يا اءَيُّهَاالنّاسُ اءَنْتُمُ الْفُقَراءُ اءِلَى اللّهِ وَ اللّهُ هُوَ الْغَنِىُّ الْحَميدُ) 150 از نـيـازمـند جز عرض نياز چه بر مى آيد؟ و از آن بى نياز ستوده ، آن غنى حميد، جز رفع حاجت چه انتظارى است ؟ (اَلُّدعاءُ مُخُّ الْعِبادَةِ) 151 (دعا) مغز و حقيقت عبادت است .پس ، روح بندگى ، در دعا و عرض نياز است و از اين روست كه فرمود:(قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبّى لَوْلا دُعاؤُكُمْ...) 152 بگو اگر دعاى شما نبود، پروردگارم به شما عنايتى نمى كرد.ياءس يا استكبار؟ دعـا نـكردن ممكن است ريشه در نااميدى بنده گنهكار از رحمت خدا داشته باشد كه بزودى درباره آن سخن خواهيم گفت . ولى گاهى نيز روى گردانى از دعا، ناشى از روح استكبارى شخص است كه خشم خدا را در پى دارد.از كلام خداوند برمى آيد كه ترك دعا، ترك عبادت است :(قـالَ رَبُّكـُمُ ادْعـُونـى اءَسـْتـَجـِبْ لَكـُمْ اءِنَّ الَّذينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتى سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرينَ) 153 پـروردگار شما گفته است مرا بخوانيد تا خواسته شما را اجابت كنم و كسانى كه از عبادت من اسـتـكـبـار مـى ورزنـد بـزودى بـا خـوارى و ذلت بـه جـهـنـم داخل مى شوند.اگـر پـرسـيـده شـود كـه آيا بندگان گناهكار را مى رسد كه با خدا سخن گويند و حاجت طلب كـنـنـد؟ و آيـا خـداونـد بـدانان نظرى خواهد داشت ؟ پاسخ اين خواهد بود كه آيه مورد بحث روح بندگان شرمسار را
لطفا منتظر باشید ...
