چند نكته - فرازهایی از قرآن نسخه متنی

سـيـاسـتـهـاى جـهـانـى بـر اسـاس مـعـادلات سـيـاسـى و مسايل قومى به وجود مى آورند.

(استدراج ) يا قدم به قدم به عذاب نزديك شدن (وَالَّذينَ كَذَّبُوا بِاياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لايَعْلَمُونَ)(اعراف ، 182) وآنها كه آيات ما را تكذيب كردند، بتدريج از آن راه كه نمى دانند، گرفتار مجازاتشان خواهيم كرد.

چند نكته

1 ـ معناى استدراج

آيـه فـوق ، بـيـان كننده يكى ازمجازاتهاى الهى است كه بصورت يك سنّت درباره بسيارى از گناهكاران سركش ، اجرا مى شود. از اين سنّت ، به (عذاب استدراج ) تعبير شده است .

استدراج درلغت بدين معناست كه چيزى را بتدريج بگيرند. ريشه اين ماده از (درج ) به معناى نـردبـان است .

همان گونه كه انسان با استفاده از نردبان به تدريج بالا يا پايين مى رود، هـر چـيـزى را كـه مـرحـله بـه مـرحـله بـگـيـرنـد يـا گـرفـتـار سـازنـد، بـه ايـن عمل نيز، استدراج مى گويند.

2 ـ چگونگى استدراج

(مـجـازات اسـتـدراجـى ) ايـن گـونـه اسـت كـه خـداوند، گناهكاران و طغيانگران جسور راكه در بـرابـرهـشـدارهـاى الهـى متنبّه نشده اند طبق يك سنّت ، فورى گرفتار مجازات نمى كند، بلكه برعكس درهاى نعمت را بتدريج به روى آنها مى گشايد، آنها هر چه بيشتر طغيان كنند، خدا نعمت خـود رابيشتر مى كند و نتيجه اين خواهدبود كه يا شرمنده مى شوند و به راه هدايت ، باز گشت مـى كـنـنـد؛ در ايـن صـورت ، هـدايـت خـداونـد عـملى شده است يا اينكه برغرور و بى خبرى آنها افزوده مى شود؛ در اين صورت ، خداوند يكباره همه نعمتها را مى گيرد و طومار زندگى آنها را در هم مى پيچد. اين گونه مجازات ، بسيار سخت است .

3 ـ هشدار

در تفسير آيه فوق ، امام صادق (ع ) مى فرمايد:

(هـُوَ الْعـَبـْدُ يَذْنِبُ الذَّنْبَ فَتُجَدَّدْ لَهُ النِّعْمَةُ مَعَهُ تُلْهيهِ تِلْكَ النِّعْمَةُ عَنِ الاِْسْتِغْفارِ عَنْ ذلِكَ الذَّنْبِ) (191) او (گـرفـتـار اسـتـدراج ) بـنـده اى اسـت كـه گـنـاه مى كند و با ارتكاب آن گناه ، نعمت جديدى نصيبش مى شود كه آن نعمت او را از استغفار از آن گناه باز مى دارد.

سكوت ، به هنگام تلاوت قرآن

(وَاِذا قُرِى ءَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَاَنْصِتُوالَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ)(اعراف ، 203) هـنـگـامـى كـه قـرآن خـوانـده شـود،گـوش فـرادهـيـد وخـامـوش بـاشـيـد، تامشمول رحمت خداقرار گيريد.

چند نكته

1 ـ مراد از (انصات )

(انـصـتـوا) از مـاده (انـصـات ) بـه مـعـنـاى سـكـوتِ همراه با گوش دادن است . اين آيه شريف مـسـلمـانـان را امـر مـى كـنـد كـه بـه هنگام تلاوت قرآن سكوت كنند و به كلام الهى گوش جان بـسـپارند بدان اميد كه پيام حق در گوش جانشان نشيند و مورد رحمت و هدايت الهى قرار گيرند. بـر مسلمانان لازم است كه به اين دستور عمل كنند و هرگاه قرآن خوانده مى شود، سكوت كنند و گـوش فرا دهند و در مضامين آيات بينديشند. متاسفانه در جامعه اسلامى ما، اين دستور قرآن به خـوبى مورد عمل قرار نمى گيرد و در مجالس ومحافل هنگام تلاوت قرآن ، افراد ادب استماع را رعايت نمى كنند و سكوت نمى نمايند در حالى كه كلام الهى واجب الاحترام است .

پيامبر فرمود:

هر كس به سوى خدا شوق دارد، كلام خدا را گوش دهد. (192) در حديث ديگرى فرمود: