يـهـود و مـشـركـان دشـمـنـتـريـن و مـسـيحيان مهربانترين امتها نسبت به مسلمانان (82) حق پذيرى مـسـيـحيان و ايمان آوردن آنها پس از شنيدن آيات الهى به اميد ورود به بهشت (83 ـ 84) جزاى نـيـك خـداونـد بـه آنان و كيفر كسانى كه كفر ورزند و تكذيب آيات الهى نمايند (85 ـ 86) امر بـه اسـتـفـاده از طـيـبـات ونهى از تحريم حلال خدا و تجاوز به حريم تشريع (87 ـ 88) حكم كـفـاره قـسـم و امـر به رعايت قسم (89) شراب ، قمار، ازلام و انصاب جزو پليديهاى شيطانى بـراى ايـجـاد عداوت در بين مسلمانان و باز داشتن آنها از ياد خدااست (90 ـ 91) امر به اطاعت از خـدا و رسـول (92) عـفو كسانى كه قبل از اعلام حرمت شراب ، از آن نوشيده اند در صورتى كه تـقـوا پيشه كنند (93) آزمايش مسلمانان در حال احرام به وسيله صيدى كه در دسترس آنها قرار مـى گـيـرد(94) حـرمـت صـيـد درحـال احـرام و كـفـّاره آن (95) حـلال بـودن صـيـد دريـا بـراى مـُحـرِم (96) كـعـبه ، خانه قيامِ مردم (97) سخت كيفرى خداوند و آمرزندگى او(98) ابلاغ ، تنها وظيفه پيامبر(99) يكسان نبودن پاك و ناپاك (100)
سرسخت ترين دشمنان مسلمانان
(لَتـَجـِدَنَّ اَشـَدَّ النـّاسِ عـَداوَةً لِلَّذيـنَ امـَنُواالْيَهُودَ وَالَّذينَ اَشْرَكُوا وَلَتَجِدَنَّ اَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذينَ امـَنـُواالَّذينَ قالُوا اِنّا نَصارى ذلِكَ بِاَنَّ مِنْهُمْ قِسّيسينَ وَ رُهْباناً وَاَنَّهُمْ لايَسْتَكْبِرُونَ)(مائده ، 82) بـطـور مـسـلّم ، يهود و مشركان را دشمن ترين مردم نسبت به مؤ منان ، و آنها را كه مى گويند ما نصارا (مسيحى ) هستيم ، نزديكترين امتها از حيث دوستى به مؤ منان خواهى يافت . اين (نزديكى و دوسـتـى ) بـديـن خـاطـر اسـت كـه در مـيـان آنـهـا دانشمندان و تاركان دنيا هست و (در برابر حق ) استكبار نمى ورزند.
چند نكته
1 ـ گواهى تاريخ
در ايـن آيـه شـريـفـه ، يـهـود و مـشركان دشمن ترين و دورترين امتها از اسلام و مسيحيان از جهت دوستى ، نزديكترين امتها به اسلام و مسلمانان معرفى شده اند، بدين جهت كه از يهود و مشركان عـده كـمـترى به اسلام گرويدند، ولى از مسيحيان عده زيادى به اسلام گرويدند. بدون شك ، زياد وكمى افراد ايمان آورنده ، تنها دليل نيست ، بلكه كيفيّت ايمان آوردن نيز مهم است .غـالبـاً نـصـرانـيـان بـدون مـبـارزه ، بـلكـه پـس از تـشـخـيـص حـقـانـيـت اسـلام بـا كـمـال شـيـفـتـگـى و شـوق بـه اسـلام گـرويـده انـد، درحالى كه مجبور به اين كار نبوده و مى تـوانـسـتـنـد بـا دادن جـزيـه ، بردين خود باقى بمانند و نسبت به آن پايدارى كرده ، وفادار بـاشـنـد و ليـكـن ، اسـلام را بـر دين خود ترجيح دادند و ايمان آ وردند و در برابر حق استكبار نـورزيـدنـد؛ ولى مـشـركـان ، جـز اسـلام آوردن ، راهـى نـداشـتـنـد زيـرا جـزيـه از آنـهـا قبول نمى شد.پـس آن عـده از مشركان كه ايمان آوردند، كار مهم و تحسين برانگيزى نكرده اند، زيرا پس از آن هـمـه آزار و شـكـنجه كه نسبت به پيامبر و مسلمانان ، روا داشتند و پس از آن همه ظلم و قساوت و بى رحمى ، بناچار، ايمان آوردند.و امـّا يـهـود، گـرچـه درايـمـان آوردن يـا جـزيـه دادن مـختار بودند، ليكن به آسانى ، اسلام را قـبـول نـكـردنـد بـلكه مدتها بر تكبر و عصبيت خود پافشارى كردند و مكر و حيله و عهد شكنى نمودند، بطورى كه صفحات تاريخ از خاطره هاى تلخ مسلمانان آن روز از يهود پراست .ايـن تفاوت در برخورد نصاراو يهود، با اسلام و جود داشته و همچنان ادامه داشت . نصارا هميشه حـسـن اجـابـت ، نـشـان مـى دادنـدولى يـهود و مشركان لجاجت و پافشارى در عصبيت وا ستكبار. چه بسيار افرادى از مسيحيان كه در قرون گذشته با شوق و رغبت ، دعوت اسلام را لبيك گفتند و بـرعـكـس ، افـرادى
لطفا منتظر باشید ...
