در آيـه 52 پـيـونـد روشـنـى مـيـان مـسـائل مـعـنـوى و مـادى بـرقـرار سـاخـتـه و اسـتـغـفـار از گـنـاه و بـازگشت بسوى خدا را باعث نزول باران و مايه آبادانى ، سرسبزى واضافه شدن نيرويى بر نيروها معرفى مى كند.از آيه مورد بحث استفاده مى شود كه ايمان به خدا و تقوا نه تنها از نيروى انسانها نمى كاهد، بـلكـه نـيـروهـاى مـادى را افزايش مى دهد و در سايه آن ، انسانها قادر خواهند بود تا اجتماعى آبـاد، اقـتـصـادى سـالم و جـامـعـه اى پـرقـدرت ، آزاد و مـسـتـقـل داشـتـه بـاشـند.اين حقيقت ، در بسيارى از آيات ديگر قرآن به چشم مى خورد، از جمله در سوره نوح آيه ده تا دوازده از زبان اين پيامبر بزرگ مى خوانيم :(فـَقـُلْتُ اسـْتـَغـْفِرُوا رَبَّكُمْ اِنَّهُ كانَ غَفّاراً يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً وَ يُمْدِدْكُمْ بِاَمْوالٍ وَ بَنينَ وَ يَجْعَلْ لَّكُمْ جَنّاتٍ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ اَنْهاراً) بـه آنـهـا گـفتم از گناهان خود در پيشگاه پروردگارتان استغفار كنيد كه او آمرزنده است ، تا بـاران آسـمـان را پـشـت سـرهـم بـر شـمـا فـرو ريـزد و شـمـا را بـا اموال و فرزندان كمك بخشد و باغها و نهرهايى براى شما قرار دهد.
4 - عناد قوم عاد
كفار قوم عاد ـ مانند ساير كفار كه در برابر دعوت پيامبران ، عنادو لجاجت به خرج دادند ـ در برابر هود پيامبر لجاجت به خرج داده ، دعوت او را اجابت نكردند.حـضـرت هـود (ع ) از مردمش دو چيز خواسته بود، ترك خدايان دروغين و يكتاپرست شدن و ايمان بـه او. قـوم عـاد هـر دو خـواسـتـه او را ردّ كـردنـد. در مـورد خـواسـت اوّل هـود، گـفـتـنـد:تـو دليـل و مـعـجـزه اى بـر دعـوت خـود نـدارى تـا ما دعوت تو را بپذيريم . (150) و دربـاره ايـمـان بـه وى گـفـتند:( وَ ما نَحْنُ لَكَ بِمُؤ مِنينَ) ( و به تو ايمان نـمـى آوريـم ). آنـگـاه بـراى ايـنـكـه هـود (ع ) را بـطـور كامل ماءيوس كنند گفتند:بعضى از خدايان ما به تو آسيب رسانده اند و به خاطر بدگويى و توهين به آنها بلايى از قبيل نقصان عقل يا ديوانگى به سراغت آمده است .
5 - اسـتـقـامـت هـود (ع )
وقـتـى قـوم عـاد بـا عـنـاد و لجـاجت ، پاسخ رد به دعوت هود دادند، اونيز پـاسـخـى دنـدان شـكـن و مـحـكـم بـدانـان داد، و خـدا را به شهادت طلبيده ، خود آنان را نيز بر بـيـزاريـش از بتها گواه گرفت سپس به اين مطلب اشاره مى كند كه اگر بتها قدرتى دارند، مـرا از مـيـان بـردارند، زيرا من آشكارا به جنگ آنان برخاسته ام و نه تنها كارى از آنها ساخته نيست بلكه شما نيز با اين جمعيت انبوهتان قادر بر چيزى نيستيد، براى اينكه من پشتيبانى دارم كه قدرتش فوق همه قدرتهاست .
6 - رحـمـت نـجـات بـخـش
مـنـظـور از كـلمـه (امـر) در جـمـله (وَلَمـّاجاءَ اءَمْرُنا همين كه امر ما آمد) نـازل شـدن عـذاب اسـت . و در ظـاهـر مـراد از كـلمـه (بـِرَحـْمـَةٍ مـِنـّا) آن رحـمـت عـمـومـى كـه كـّل جـهـان را فـرا گـرفـتـه اسـت ، نـيـسـت ، بـلكـه مـنظور، رحمت خاص الهى است كه مخصوص بندگان مؤ من اوست و مؤ منان را از غضب الهى و عذاب ريشه كن كننده ، نجات داد.
آبادى زمين ، به عهده انسان است
(وَإِلى ثـَمُودَ اءَخاهُمْ صالِحاً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ هُوَ اءَنْشَاءَكُمْمِنَ اْلاَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَ كُمْ فيها، فَاسْتَغْفِروُهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبّى قَريبٌ مُحيبٌ)(هود، 61) و به سوى (قوم ) ثمود برادرشان صالح را فرستاديم . به قوم خود گفت :خدا را بپرستيد كه جز او معبودى نداريد، اوست كه شما را از زمين ايجاد كرد و شما را در آن به آبادانى گماشت ، پـس ، از او آمـرزش
لطفا منتظر باشید ...
