پيشگاه عشق را پيشان كه يافت در ميان اين دو ششدر كل خلق صد هزاران جان صديقان راه رخنه مي جويى خلاص خويشتن ذره اى وصلش چو كس طاقت نداشت صد هزاران جان صديقان راه ذره اى اين درد عالم سوز را آفتاب آسمان غيب را صد هزاران جان صديقان راه چون بتافت آن آفتاب آواز داد ابر بر دريا بسى بگريست زار صد هزاران جان صديقان راه گشت مستهلك درين دريا دو كون چون دو عالم هست فرزند عدم صد هزاران جان صديقان راه چون دو عالم نيست جز يك آفتاب چون همه مردند و مي ميرند نيز صد هزاران جان صديقان راه بر فلك رو اين دم از عيسى بپرس صد هزاران چشم صديقان راه صد هزاران جان صديقان راه صد هزاران جان صديقان راه اى فريد از فرش تا عرش مجيد صد هزاران جان صديقان راه
پايگاه فقر را پايان كه يافت جمله مردند و ار زيشان كه يافت صد هزاران جان صديقان راه رخنه اى جز مرگ ازين زندان كه يافت قسم موجودات جز هجران كه يافت صد هزاران جان صديقان راه در زمين و آسمان درمان كه يافت در فروغش كفر با ايمان كه يافت صد هزاران جان صديقان راه كان هزاران ذره سرگردان كه يافت ليك دريا گشت و آن باران كه يافت صد هزاران جان صديقان راه گر كفى گل بود و ور طوفان كه يافت پس وجودى بى سر و سامان كه يافت صد هزاران جان صديقان راه ذره اى در سايه اى پنهان كه يافت آب حيوان زين همه حيوان كه يافت صد هزاران جان صديقان راه تا خرى رهوار بى پالان كه يافت گشت خون باران همه باران كه يافت صد هزاران جان صديقان راه غرقه ى اين راه شد جانان كه يافت ذره اى هستى درين ديوان كه يافت صد هزاران جان صديقان راه
لطفا منتظر باشید ...
