زلف را تاب داد چندانى نيست در چار حد جمع جهان من چنانم ز لعل سيرابت كس چو زلف و لبش نداد نشان دهن اوست در همه عالم من چنانم ز لعل سيرابت دى براى شكر ربودن ازو ليك گفتم به قطع جان نبرم من چنانم ز لعل سيرابت بامدادى كه تيغ زد خورشيد گوى سيمين او چو ماه بتافت من چنانم ز لعل سيرابت لاجرم شد ز رشك او جاويد جرم خورشيد بود كز سر جهل من چنانم ز لعل سيرابت هست نازان رخش چنانكه به حكم ماه رويا اسير تو شده اند من چنانم ز لعل سيرابت صد جهان عاشقند جان بر دست پرده برگير تا برافشانند من چنانم ز لعل سيرابت چند سازى ز زلف خم در خم تا به دامن ز عشق تو شق كرد من چنانم ز لعل سيرابت ندمد در بهارگاه دو كون نتواند شكفت در فردوس من چنانم ز لعل سيرابت من چنانم ز لعل سيرابت گر دهى شربتيم آب زلال من چنانم ز لعل سيرابت
كه نه عقلى گذاشت نه جانى بى سر زلف او پريشانى من چنانم ز لعل سيرابت ظلماتى و آب حيوانى عالمى قند در نمكدانى من چنانم ز لعل سيرابت مي شدم تيز كرده دندانى او چنين تيز كرده مژگانى من چنانم ز لعل سيرابت مگر از حسن كرد جولانى گشت خورشيد تنگ ميدانى من چنانم ز لعل سيرابت زرد رويى كبود خلقانى پيش رويش نمود برهانى من چنانم ز لعل سيرابت هرچه او كرد نيست تاوانى هر كجا كافر و مسلمانى من چنانم ز لعل سيرابت جمله در انتظار فرمانى هركجا هست جان و ايمانى من چنانم ز لعل سيرابت دار اسلام كافرستانى هر كه سر بر زد از گريبانى من چنانم ز لعل سيرابت سبزتر از خط تو ريحانى تازه تر از رخت گلستانى من چنانم ز لعل سيرابت كه بود تشنه در بيابانى شوم از عشق آتش افشانى من چنانم ز لعل سيرابت
لطفا منتظر باشید ...
