تا ديده ام رخ تو كم جان گرفته ام چون ز لبت نبود مرا روى يك شكر چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در تا آب زندگانى تو ديده ام ز دور چون توشه ى وصال توام دست مى نداد چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در چون بر كمان ابروى تو تير ديده ام آوازه ى لب تو ز خلقى شنيده ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در آن راه چشمه در ظلمات دو زلف توست چون خشك سال وصل تو در كون ديده ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در گرچه ز چشم خاست مرا عشق تو چو اشك برهم دريده پرده ز تر دامنى چشم چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در گفتى كه من به كار تو سر تيز مي كنم خونى گشاد از همه سر تيزى توام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در عطار تا كه از تو چو يوسف جدا افتاد چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در
اما هزار جان عوض آن گرفته ام اى بس كه پشت دست به دندان گرفته ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در دور از رخ تو مرگ خود آسان گرفته ام در پا فتاده گوشه ى هجران گرفته ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در گر خواست وگرنه كم جان گرفته ام زان تشنه راه چشمه ى حيوان گرفته ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در يارب رهى چه دور و پريشان گرفته ام از ابر چشم عادت طوفان گرفته ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در اين جرم نيز بر دل بريان گرفته ام كو را به دست ابر گريبان گرفته ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در كين پر دلى ز زلف زره سان گرفته ام وين تجربه ز ناوك مژگان گرفته ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در من شهر ترك گفته بيابان گرفته ام يعقوب وار كلبه ى احزان گرفته ام چون تو ز ناز و كبر نگنجى به شهر در
لطفا منتظر باشید ...
