اى ز عشقت اين دل ديوانه خوش گر وصال است از تو قسمم گر فراق هر كه صد دريا ندارد حوصله من چنان در عشق غرقم كز توام دل بسى افسانه ى وصل تو گفت هر كه صد دريا ندارد حوصله گر تو اى دل عاشقى پروانه وار نه كه جان درباختن كار تو نيست هر كه صد دريا ندارد حوصله قرب سلطان جوى و پروانه مجوى گر تو مرد آشنايى چون شوى هر كه صد دريا ندارد حوصله هر كه صد دريا ندارد حوصله مرد اين ره آن زمانى كز دو كون هر كه صد دريا ندارد حوصله
تو از آن مرغان مدان عطار راتو از آن مرغان مدان عطار را
جان و دردت هر دو در يك خانه خوش هست هر دو بر من ديوانه خوش هر كه صد دريا ندارد حوصله هم غرامت هست و هم شكرانه خوش تا كه شد در خواب ازين افسانه خوش هر كه صد دريا ندارد حوصله از سر جان درگذر مردانه خوش جان فشاندن هست از پروانه خوش هر كه صد دريا ندارد حوصله روستايى باشد از پروانه خوش از شرابى همچو آن بيگانه خوش هر كه صد دريا ندارد حوصله تا ابد گردد به يك پيمانه خوش مفلسى باشى درين ويرانه خوش هر كه صد دريا ندارد حوصله
کز دو عالم آيدش يک دانه خوشکز دو عالم آيدش يک دانه خوش
لطفا منتظر باشید ...
