اى برده به آب روى آبم تا روى چو ماه تو بديدم در پاى فتاده ام چو زلفت چون شد خط سبز تو پديدار هرگه كه به خون خطى نويسى در پاى فتاده ام چو زلفت هرگه كه حدي وصل گويم از بى نمكى و بى قرارى در پاى فتاده ام چو زلفت وصلت نرسد به دل كه از دل من خاك توام تو گنج حسنى در پاى فتاده ام چو زلفت در پاى فتاده ام چو زلفت عطار ز دست شد به يكبار در پاى فتاده ام چو زلفت
وز نرگس نيم خواب خوابم افتاده چو ماهيى ز آبم در پاى فتاده ام چو زلفت بر زرده نشست آفتابم من سر ز خط تو برنتابم در پاى فتاده ام چو زلفت دل خون گردد ز اضطرابم در سيخ جهد كه من كبابم در پاى فتاده ام چو زلفت تا با جانم خبر نيابم بنماى رخ از دل خرابم در پاى فتاده ام چو زلفت زين بيش چو زلف خود متابم وقت است كه كم كنى عذابم در پاى فتاده ام چو زلفت