• 
  از كمان ابروش چون تير مژگان بگذرد
  راست اندازى چشمش بين كه گر خواهد به حكم
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  باد وقتى آب را همچون زره داند نمود
  در زمان آزاد گردد سرو از بالاى خويش
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  ماه رويا آفتاب از شرم تو پنهان شود
  با توام خون نيزه گردان نيست دور از روى تو
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  در دل عطار از عشقت چنان آتش فتاد
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  
  


• 
  بر دل آيد چون ز دل بگذشت از جان بگذرد
  ناوك مژگان او بر موى مژگان بگذرد
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  كز نخست آيد بر آن زلف زره سان بگذرد
  گر به پيش قد آن سرو خرامان بگذرد
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  گر ز رويت سايه بر خورشيد رخشان بگذرد
  نيزه بالا خون ز بالاى سرم زان بگذرد
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو
  آه خون آلودم از گردون گردان بگذرد
  كز تف او آتش از بالاى كيوان بگذرد
  تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو