مي شد سر زلف در زمين كش از تيزى و تازگى كه او بود گه دل گه جان خروش مي كرد پر كرده ز چشم نرگسينش زير قدشم هزار مشتاق گه دل گه جان خروش مي كرد جان همه كاملان ز زلفش روى همه عاشقان ز عشقش گه دل گه جان خروش مي كرد گل چهره و گل فشان و گل بوى صد تشنه ز خون ديده سيراب گه دل گه جان خروش مي كرد گه دل گه جان خروش مي كرد عطار ز زلف دلكش او گه دل گه جان خروش مي كرد
چون شرح دهم تو را كه آن خوش گويى همه آب بود و آتش گه دل گه جان خروش مي كرد از تير جفا هزار تركش از مردم ديده كرده مفرش گه دل گه جان خروش مي كرد همچون سر زلف او مشوش از خون جگر شده منقش گه دل گه جان خروش مي كرد مه طلعت و مه جبين و مهوش از دشنه ى چشم آن پريوش گه دل گه جان خروش مي كرد كاى غاليه زلف زلف بركش تا حشر فتاده در كشاكش گه دل گه جان خروش مي كرد
لطفا منتظر باشید ...
