دوش آمد و ز مسجدم اندر كران كشيد مستم بكرد و گرد جهانم به تك بتاخت پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك هر جزو من مشاهده تيغى دگر بخورد گفتار خويش بگذر اگر مي توان گذشت پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك گفتم هزار جان گرامى فداى تو چون جان من به قوت او مرد كار شد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك در بى نشانيم بنشاند و مرا بسوخت عمرى در آن ميانه چو بودم به نيستى پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك چون چشم باز كرد و دل خويش را بديد بس آه پرده سوز كه از قعر دل بزد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك عطار آشكار از آن ديد نور عشق پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك
مويم گرفت و در صف دردى كشان كشيد تا نفس خوار خوارى هر خاكدان كشيد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك هر عضو من معاينه كوهى گران كشيد يعنى بلاى من كش اگر مي توان كشيد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك از حكم تو چگونه توانم عنان كشيد از هرچه كرد عاقبتش بر كران كشيد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك وانگه به گرد من رقمى بى نشان كشيد خوش خوش از آن ميانه مرا در ميان كشيد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك سر بر خطش نهاد و خطى بر جهان كشيد بس نعره ى عجيب كه از مغز جان كشيد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك دلدار كرده بود نه دل آنچه آن كشيد كان دلفروز سرمه ى عشقش نهان كشيد پايان كار دل چو نگه كرد نيك نيك
لطفا منتظر باشید ...
