چو تاب در سر آن زلف دلستان فكند چو شور پسته ى تو تلخيى كند به شكر اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم چو خلق را به سر آستين به خود خواند چون جشن ساخت بتان را چو خاتمى شد ماه اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم به پيش خلق مرا دى بزد به زخم زبان بتا ز زلف تو زان خيره گشت روى زمين اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم دلم ببردى و عطار اگر ز پس آيد اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم
هزار فتنه و آشوب در جهان فكند هزار شور و شغب در شكرستان فكند اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم به غمزه شان بكشد خون برآستان فكند كه بو كه خاتم مه نيز در ميان فكند اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم كه تا به طنز مرا خلق در زبان فكند كه سايه بر سر خورشيد آسمان فكند اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم بر آتش تو به جاى سپند جان فكند چنان بود كه پس تير در كمان فكند اگر شبى برم آيى به جان تو كه دلم
لطفا منتظر باشید ...
